Rozdział 20

 "Now you were standing there right in front of me

  I hold on, it's getting harder to breath

 All of a sudden these lights are blinding me

 I never noticed how bright they would be 

 I saw in the corner there is a photograph

 No doubt in my mind it's a picture of you

 It lies there alone on its bed of broken glass

This bed was never made for two "

~Ashley~
Ciemność.Umarłam? Nie...Usłyszałam jak ktoś wykrzykuje moje imię.... Nie miałam sił by otworzyć oczy lecz wiedziałam, że muszę to zrobić! Nagle poczułam szarpnięcie, a zaraz drugie... Moje oczy szeroko się otworzyły. Obraz był przez chwilę rozmazany lecz po chwili mój wzrok doszedł do siebie. Nade mną pochylał się Louis i reszta chłopaków. W oczach marchewkowego były łzy. 
-Co się stało?-spytałam dość słabym i zachrypniętym głosem.
-Nałykałaś się tabletek, po czym zemdlałaś! Wiesz jak ja się wystraszyłem!?-zaczął mówić rozpaczliwe Lou.- Karetka będzie za chwilę.
-Co?! Karetka? Ja nigdzie nie jadę!-zaczęłam krzyczeć. Jak na złość zadzwonił dzwonek do drzwi. Do kuchni weszli sanitariusz i już chcieli mnie posadzić na noszach ale ja szybko się im wyrwałam.Lecz niestety znów zrobiło mi się słabo i upadłam na podłogę i po raz drugi tego dnia zemdlałam. Ciemność. Znowu. Tym razem mogłam się bez problemu obudzić. Gdy ujrzałam gdzie jestem przeszły mnie ciarki, byłam w szpitalu przypięta do jakiś urządzeń. Zaczęłam się rozglądać po pokoju wtedy zobaczyłam siedzącego na fotelu Louisa.
-Twoje ręce...-wyszeptał załamany. W tym momencie natychmiastowo skierowałam wzrok na nie. Byłam w koszuli z krótkim rękawem, więc było widać moje nieszczęsne "rany". A niech to szlag!
-Louis to nie tak jak myślisz....-zaczęłam się tłumaczyć swoim osłabionym głosem. Po policzku pociekły pierwsze łzy. 
-To jak to możesz wyjaśnić?!-podniósł głos. Podszedł bliżej i chwycił mnie za rękę.- Ashley... Czemu to robisz?
-Sama nie wiem....-wyszeptałam.- To jest silniejsze ode mnie!
-Ash kocham cię ! Proszę cię postaraj się już tego nie robić...-spojrzał na mój nadgarstek po czym lekko musnął go swoimi wargami.
-Staram się już od tak dawna ale jakoś mi nie wychodzi...-powiedziałam prawie już nie widząc marchewkowego przez moje łzy...
-Proszę cię.-wyszeptał załamany.Bez słowa delikatnie się podniosłam z łóżka i pocałowałam go. Po chwili przypomniałam sobie o istnieniu cholernego "A". Szybko się zerwałam by sprawdzić komórkę czy nie przyszły nowe wiadomości. Nic nie było... Zaraz, zaraz która godzina? Spojrzałam na godzinę w telefonie 18.30... Mam jeszcze pół godziny.. Co ja mam teraz zrobić?! Po namyśle postanowiłam powiedzieć o "A" Lou. 
-Louis muszę ci coś powiedzieć...-wzięłam głęboki wdech i zaczęłam gadać jak najęta. Powiedziałam mu wszystko. O tym cholernym "A" i o tym zadaniu jakie mi powierzyło.... Oczy marchewkowego zaokrągliły się...
-I co teraz zrobimy?-spytał oszołomiony po tej historii, którą mu powiedziałam . Nie mogłam zranić Lou tylko dlatego bo "A" tego chciało! Ale też nie mogłam pozwolić na to by nasze zdjęcia trafiły do prasy na całym świecie... 
-Lou ja nie wiem co mam robić-powiedziałam dławiąc się łzami.
-Ja też nie....-wyszeptał, po czym mnie przytulił do siebie.-Ashley muszę ci coś jeszcze powiedzieć....
-Tak?- podniosłam głowę tak by spojrzeć mu w oczy.
-Modestnie podoba się nasz związek....
-Co masz na myśli?-spytałam mrużąc oczy. No po prostu super! Jeszcze tego brakowało!
-Jeszcze nie wiem ale zaczęli się o ciebie wypytywać.-wytłumaczył mój narzeczony.
-Yhymm...Kiedy wyjdę ze szpitala?-szybko zmieniłam temat, nie chciałam rozmawiać na razie o tym.
-Jutro z rana-uśmiechnął się delikatnie marchewkowy.
-Hmm no dobrze... Mogę zostać sama?
-Jasne Ash. Trzymaj się ja wrócę za godzinę, muszę coś załatwić-powiedział całując mnie w czoło, po czym wyszedł z sali. Gdy tylko Louis wyszedł mój telefon za wibrował. Nie no po prostu super! Ale czemu on wspomina o El? W tym  momencie przypomniałam sobie sytuacje z dzisiaj... Ale jak to co Lou chciał załatwić z Eleanor?! Nie! Tylko nie to! Jeszcze dochodzą te zdjęcia... Nie no przecież moje życie musi być takie hmm.. jakby to ująć do dupy?!
~Emily~
Gdy się tylko dowiedziałam co się stało Ashley szybko skierowałam się ku szpitalowi. Owszem znałam ją tylko kilkanaście godzin ale coś nas łączyło... A mianowicie prześladowca "A".Ten gnojek ma niezły tupet. Gdy byłam już na miejscu spytałam się w recepcji o Ash. Pielęgniarka pokazał mi, w którą stronę mam iść. Jej pokój miał numer 13. Czyż to nie śmieszne?! Pod salą siedzieli dwaj mężczyźni. 
-Przepraszam czy tutaj jest Ashley?-spytałam b jednego z mężczyzn.
-Tak ale na razie nie można do niej wchodzić-powiedział, gdy spojrzał na mnie przeszły mnie ciarki jego niebieskie oczy były takie hipnotyzujące....
-Ehmm no trudno.. Chciałam z nią porozmawiać ale jak nie można...
-A może chciałabyś pójść ze mną po kawę dla Harry'ego i Lou?-zaproponował blondyn uśmiechając się do mnie.
-Czemu nie-uśmiechnęłam się do niego.-To co idziemy>
-Jasne- uśmiechnął się jeszcze szerzej.- Tak w ogóle jestem Niall.
-Emily-powiedziałam. Po przedstawieniu się skierowaliśmy się w stronę automatu z kawą. Nagle poczułam wibracje w kieszeni,pośpiesznie wyciągnęłam telefon i spojrzałam na wiadomość. To ten gnój "A". Świetnie! Kolejny głupi sms od tego dupka! 

-Coś nie tak?-spytał się mnie Niall.
-Tak.-powiedziałam sztucznie się uśmiechając.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
No i oto rozdział 20 :D
Podoba się?:P Przepraszam, że rozdziały są krótkie ale ostatnio jestem strasznie zmęczona szkoła, nauka i inne rzeczy:)
Dziękuję za te wszystkie miłe komentarze! Wiecie, że jesteście kochani?:**
Kocham was! <333
Jesteście najlepsi! :**

JEŚLI CZYTASZ PROSZĘ DAJ KOMENTARZ TO NAPRAWDĘ MOTYWUJE! :)

No oto Louis tak wiem nie udał mi się ;-;