Rozdział 33

*RETROSPEKCJA*

Po chwili zaczęłam dusić się dymem...Moje powieki robiły się coraz cięższe, aż po chwili dałam za wygraną.... Wtedy usłyszałam głos mojego zmarłego przyjaciela... "Już niedługo wszystko się ułoży, obiecuję.Kocham cię Ash...."

***

Moje oczy gwałtownie się otworzyły po dość mocnym nacisku na klatce piersiowej. Wzięłam najwięcej powietrza w płuca ile się dało... Przeżyłam...Dlaczego? Potrząsnęłam głową, po czym zaczęłam się rozglądać gdzie ja do jasnej cholery jestem...Byłam w karetce, dopiero teraz uświadomiłam sobie, że nade mną pochylają się dwie osoby, a tak dokładniej to lekarze. Jeden z nich trzymał w rękach defibrylator.... Zaczęłam przyglądać się pomieszczeniu, w którym się znajdowałam wtedy zobaczyłam jego.... Nie, nie to nie możliwe! To nie mogło wrócić! Z moich ust wyrwał się przeraźliwy krzyk. Lekarze zaczęli mnie uspokajać lecz na marne... Ja nie mogłam znów go widzieć! Nie po prostu nie mogłam!

-Proszę się uspokoić! -usłyszałam głos jednego z lekarzy.

-On...on tam jest!-wykrzyczałam pokazując palcem na miejsce tuż obok kierowcy... Mężczyźni spojrzeli się na siebie, po czym jeden wyjął strzykawkę napełnioną jakimś płynem... Jeden z nich wstrzyknął zawartość strzykawki do welfronu. Moje oczy stały się momentalnie ciężkie,aż w końcu zasnęłam....

***

-No proszę, proszę jednak się mnie nie pozbyłaś...-z transu wyrwał mnie męski głos, który prześladował mnie od dzieciństwa.

-Zamknij się!-fuknęłam ze złością.-To przez ciebie jestem tutaj!

-Och przestań.. Gdybyś na prawdę chciała bym zniknął to, by mnie teraz tutaj nie było...To ty tego chcesz...Ty chcesz abym tutaj był...Nie oszukuj się Ash.

-Dość! Wyjdź z mojej głowy! Jake! Proszę cię nie chcę znów tego przeżywać!-wyszeptałam załamanym głosem.

-Pamiętaj to od ciebie zależy czy mnie widzisz- jego arogancki ton głosy był okropny, gdy tylko go słyszałam brało mnie na wymioty....

-Kłamiesz! To nie ode mnie zależy! Jakby tak było to już, by cię tu nie było....To przez ciebie znów tutaj jestem!

~*Ashley*~

-Przynieść ci kawę? Ashley! Ziemia do Ash!!-z zamyśleń wyrwał mnie głos Lou.

-Nie..-oparłam wciąż myśląc o tym co już niedługo miało się wydarzyć.

-Na pewno?- Pokiwałam twierdząco głową. Marchewkowy zaczął uważnie mi przyglądać.

-Idziesz po tą kawę czy nie?-spytałam ostro...Zbyt ostro. Odkąd wszystko sobie przypomniałam co robiłam od tego okropnego dnia wszystko mnie irytowało. Jeszcze do tego ta groźba na moich tabletkach! Wszystko się pieprzy...Po prostu super!

-Zaraz wrócę...-powiedział niepewnie Lou. Gdy tylko zamknęły się drzwi od mojej sali, znów usłyszałam ten arogancki męski głos.

-Ktoś jest tu nerwowy...-powiedział z tym swoim chytrym uśmiechem.

-Wal się... -wysyczałam przez zaciśnięte zęby. W moich uszach zabrzmiał jego drwiący śmiech. 

-Ashley, Ashley mała głupiutka Ashley... Wiesz co? Chociaż masz to osiemnaście lat to nadal zachowujesz się jak pięciolatka.

-Posłuchaj mnie...Nie mam ochoty dzisiaj na twoje gierki! Lepiej wreszcie powiedz czego ty chcesz!-wykrzyknęłam poirytowana.

-Ash? Z kim ty rozmawiasz?- usłyszałam dobrze znany mi głos Louisa. Odwróciłam się, by spojrzeć  na niego. Na jego twarzy było widać zdziwienie lecz również i przerażenie. Pewnie teraz uważa mnie za idiotkę. Super.

-Ja? Mówiłam sama do siebie no wiesz...-mruknęłam pod nosem, spuściłam głowę w dół. Nagle moje szpitalne kapcie stały się dość interesujące.

-Ash co się dzieją?-ręka marchewkowego powędrowała na mój podbródek, by lekko go unieść, żeby znów spojrzała w jego piękne szare oczy. 

-Wszystko gra Louis..-uśmiechnęłam się sztucznie, wiedziałam ,że u Lou to nie przejdzie ale zawsze można próbować..Prawda?

-Przecież widzę, że coś jest nie tak...

-Lou nie drąż, proszę...Nie dzisiaj....-powiedziałam masując palcami skronie, gdyż dostałam mocnego bólu głowy.

***

Siedziałam na moim obskurnym łóżku opatulona kołdrą. Nie wiedziałam co ze sobą robić gdy Louis wychodził.... Przygryzając dolną wargę spróbowałam zrobić coś czego jeszcze nigdy nie robiłam. Zamknęłam oczy i pomyślałam o nim. 

-Harry jeśli mnie słyszysz proszę daj jakiś znak.-wyszeptałam drżącym głosem.

-Ashley?

No i oto rozdział 33! :D Podoba wam się?:) Według mnie nie jest taki zły...

A więc tak, tak od teraz będą pojawiać się wątki fantasy, gdyż nie umiem bez nich żyć :) Kocham taki rzeczy ^^ Ale dość o tym...

Dziękuję, że czytacie mojego bloga i komentujecie! Jesteście kochani! <33 Chociaż raz jest 40 kom,a raz 35 lub jeszcze inaczej...No trudno:) Pisałam wam już, że was kocham? Jeśli tak to powtórzę...Kocham was!! :**
Zapraszam na mojego drugiego bloga! :) KLIK :)

Następny rozdział za 29 kom :)

Przepraszam za błędy...

~Carrots (@Carrots_6969)

JEŚLI CZYTASZ PROSZĘ DAJ KOMENTARZ TO BARDZO MOTYWUJE! :)

A tutaj macie mojego kotka^^ Harold się nazywa :D