Rozdział 34

~*Ashley*~

Zamknęłam oczy i pomyślałam o nim.
-Harry jeśli mnie słyszysz proszę daj jakiś znak.-wyszeptałam drżącym głosem.
-Ashley?
Niepewnie otworzyłam oczy i zobaczyłam mojego przyjaciela. Po moich polikach zaczęły spływać łzy...Nie mogłam w to uwierzyć, że mam aż tak wielką moc by go przywołać...Spojrzałam na Harry'ego. Był nienaturalnie  blady, lecz na jego twarzy był tak dobrze mi znany uśmiech, który ukazywał słodkie dołeczki w policzkach. Loczek podszedł do mnie i delikatnie musnął moją dłoń.
-Ashley jak to zrobiłaś?
-Sama nie wiem... Ale czy to ważne? -powiedziałam uśmiechając się przez łzy. Chwyciłam dłoń Harry'ego. Czułam. Czułam jego dotyk! Myślałam, że duchów nie można dotknąć a tu taka niespodzianka....
-Harry! Dawno się nie widzieliśmy!-tą cudowną chwilę popsuł nie kto inny jak Jake. Jego arogancki ton głosu rozniósł się echem po sali, w której się znajdowaliśmy.
-Jake. Co ty do cholery robisz?!- wycedził przez zaciśnięte usta Harry. Zaraz, zaraz skąd oni się znają?!
-Skąd wy się do kurwy nędzy znacie!?- krzyknęłam drżącym głosem. Wysoki brunet zaniósł się śmiechem, od którego zbierało mi się na wymioty.
-Ashley, Ashley, Ashley ... Jak widać jeszcze sporo nie wiesz o swoim przyjacielu...- powiedział mężczyzna kładąc na moim ramieniu swoją zimną dłoń. Zwinnym ruchem ją strzepnęłam, a ten znów zaczął się śmiać.
-Jak to sporo nie wiem?! Harry!?- moje ręce zacisnęły się w pięści. Skierowałam swój wzrok na loczka, który unikał wzrokowego kontaktu ze mną. O co tu do cholery chodzi?! Niespodziewanie drzwi od sali otworzyły się, a w nich ukazał się jedna z pielęgniarek.
-Ashley wszystko w porządku?-spytała się kobieta.
-T..tak-wyjąkałam. Spojrzałam w bok, gdzie jeszcze przed chwilą znajdował się mój przyjaciel. Zaczęłam go szukać wzrokiem  przy tym nerwowo przygryzając dolną wargę.- Nie ma go...-wyszeptałam załamana.
-Kogo? Panienko Night czy ktoś tutaj jest?-pielęgniarka zaczęła rozglądać się po pokoju.
-Nikogo tutaj nie ma proszę pani-odparłam cicho.
-Och Ash.... Nie strasz mnie więcej! -powiedziała ciepło kobieta.- Przyszłam ci powiedzieć, że załatwiłam ci wypis ze szpitala. Jak dobrze pójdzie to jutro już będziesz w domu.
-Dziękuję pani!-rzuciłam się w ramiona drobnej budowy pielęgniarki.
-To nie tylko moja zasługa kochana... Powinnaś podziękować tej wspaniałej kobiecie w czerwonym płaszczu. Tylko teraz zapomniałam jak ona ma na imię hm...
-Co co co?! Jakiej kobiecie?!-odsunęłam się od pielęgniarki.
-Och nie ważne skarbie... Teraz radziłabym ci się spakować-kobieta uśmiechnęła się życzliwie, po czym wyszła z sali. Jaki czerwony płaszcz? Jaka kobieta!Po chwili intensywnego namysłu, wszystko pokładałam w całość.....

***

-Gotowa?- entuzjastyczny ton głosu Louisa od samego rana mi towarzyszył. Cieszyłam się, że wreszcie stąd wychodzę, lecz wciąż myślałam o Harrym. O tym, że mam dość dużą moc, by przywołać kogoś z zaświatów.....

-Chyba tak...-odparłam mniej entuzjastycznie niż mój chłopak. Marchewkowy musnął moje usta swoimi i lekko się uśmiechnął.

-Wszystko będzie dobrze Ash.- Lou chwycił moją małą dłoń i mocniej ścisnął.

-Nie jestem tego taka pewna Louis...-szepnęłam drżącym głosem. Jak ja miałam mu to powiedzieć. "Hej Lou! Wisz, że widzę duchy?". 

-Obiecuję....-gdy marchewkowy wypowiedział te słowa szybko zakryłam mu usta swoją dłonią.

-Nie obiecuj! Sam wiesz jak się kończy gdy coś obiecujesz...-mruknęłam pod nosem. Lou delikatnie chwycił moją małą dłoń, która jeszcze przed chwilą spoczywała na jego idealnych ustach. Lekko ją ucałował, po czym puścił.

-Przepraszam...-wyszeptał marchewkowy.

-Dobra nie było tematu! Dokończmy pakowanie i zmywajmy się stąd-powiedziałam przy tym przygryzając dolną wargę.

*KILKA DNI PÓŹNIEJ*

Miło był znów spać w sowim wygodnym łóżku. Odkąd jestem znów w domu nie widziałam ani razu Harry;ego ani Jake'a. Przeskakują pilotem szukając jakiego sensownego programu. Nagle usłyszałam jakieś hałasy, które najprawdopodobniej dobiegały z kuchni. Zwinnym ruchem podniosłam się z łóżka i zaczęłam iść w stronę kuchni. 

-Louis co ty robisz?-gdy tylko doszłam do kuchni ujrzałam marchewkowego z całą zakrwawioną dłonią.-Cholera! Nic ci nie jest?

-Nie to tylko małe draśnięcie-powiedział uśmiechnięty Lou ukazując przy tym swoje śnieżnobiałe zęby. 

-Nie wygląda jak draśnięcie-powiedziałam chwytając za zranioną dłoń. Wtedy właśnie poczułam coś dziwnego. Moje oczy zrobiły się większe gdy sobie uświadomiłam co się stało.- Ty nie jesteś Lou.....

KONIEC :)

.

.

.

Tak dobrze przeczytaliście to już koniec... Pierwszej części tego opowiadania! :)

Podoba wam się rozdział?:D Mi osobiście niezbyt...

Jest mi smutno, że coraz mniej osób czyta to opowiadanie :( Zastanawiałam się czy nie zawiesić bloga....(ale nie wiem czy bym wytrzymała bez niego)

 Dziękuję tym osobą, które czytają moje denne opowiadanie :) Kocham moich czytelników! <333 Chciałabym abyście dali mi takiego kopa w tyłek, by zmotywować mnie do pisania dalej tego  czegoś! :) Jeśli czytacie naprawdę proszę was skomentujcie dla was to tylko chwila :*
Zapraszam na mojego drugiego bloga! Jutro ukarze się na nim drugi rozdział! :)
KLIK :)
Zmieniłam wygląd bloga podoba wam się?:D

Przepraszam za błędy...

~Carrots( @Carrots_6969)

JEŚLI CZYTASZ PROSZĘ DAJ KOMENTARZ TO BARDZO MOTYWUJE! :)

Jejciu ale ktoś ma talent *.*