Rozdział 35

~*Ashley*~

-Nie wygląda jak draśnięcie-powiedziałam chwytając za zranioną dłoń. Wtedy właśnie poczułam coś dziwnego. Moje oczy zrobiły się większe gdy sobie uświadomiłam co się stało.- Ty nie jesteś Lou.....
Na twarzy marchewkowego pojawił się arogancki uśmiech. Jake. To Jake wcielił się w Louisa...O nie!
-Jake! Wyjdź z niego! Proszę cię!-krzyczałam załamana.
-No nie wiem...Podoba mi się tutaj-powiedział prze kąśliwie Louis nie Jake....
-Proszę cię....Zrobię wszystko co chcesz tylko go zostaw!-powiedziałam drżącym głosem.
-Kusząca propozycja, muszę się zastanowić.-mruknął pod nosem Jake, po czym zwinnym ruchem mnie ominął i skierował się w stronę łazienki. Szybko podbiegłam do Jake'a i chwyciłam za nadgarstek, by go zatrzymać. Gdy chłopak się odwrócił ujrzałam jego przerażające oczy, których tak się bałam w dzieciństwie.
-Twoje oczy...-wyszeptałam przerażona.
-Och przestraszyłem cię?-powiedział uśmiechnięty Jake. Puściłam jego nadgarstek i zaczęłam się wycofywać. Jak to ja niezdara upadłam na tyłek. -Nie bój się mnie...Przecież ci nic nie zrobię kochana.
-Odejdź! Proszę cię! Wyjdź z Louisa i daj nam spokój!- zaczęłam przeraźliwie krzyczeć.
-Jeke dość!- usłyszałam dobrze mi znany zachrypnięty głos.
-Harry! Po..pomóż mi proszę!-podbiegłam do chłopaka i wtuliłam się w jego zimne ciało.
-Ashley ja.. ja nie wiem jak mam ci pomóc...-powiedział załamany loczek przyciskając mnie bardziej do swojego lodowatego torsu.
-Och dosyć tych czułości!- po całym holu rozniósł się wściekły głos Jake'a.
-Czego ty w ogóle chcesz Jake ode mnie!?
-Czego?-chłopak zaczął się śmiać.
-Powiedz jej! Albo ja to powiem...-powiedział wściekle Harry.
-Proszę bardzo powiedz o co chodzi.
-Może zabrzmi to dziwnie ale....-loczek się zawahał lecz po chwili znów ponowił swój monolog.- Jesteś nam potrzebna do uwolnienia nas z zaświatów. Ashley znów będę żywy no może nie do końca....
-Zaraz, zaraz co?! Jak ja mam niby do cholery pomóc?!-odparłam chłodno przygryzając przy tym dolną wargę. Wzięłam głęboki wdech, po czym głośno wypuściłam powietrze. Ashley bądź spokojna...-Harry ja nie dam rady.
-Oczywiście, że dasz radę! Jeśli potrafisz przywołać mnie na ziemię to oznacza, że masz wystarczającą moc by nam pomóc.
-Ehh dobra pomogę...Ale jest jeden warunek. Wyjdziesz z ciała Louisa. Jake?
-No dobrze, dobrze.-powiedział Jake z miną obrażonego dwulatka.- Muszę teraz?
-Tak!-równocześnie z loczkiem krzyknęliśmy. Chłopak wywrócił oczami i leniwie powłóczył nogami do łazienki.

***

-Ashley!- z łazienki wybiegł Louis. Wtuliłam się w jego tors i spojrzałam w oczy. Nie czułam już obecności Jake'a w pobliżu marchewkowego.

-Zadowolona?-za plecami usłyszałam zirytowany głos Jake'a. Odwróciłam się by spojrzeć na niego.

-Tak.-mruknęłam pod nosem.
-Harry?!-oczy Lou zrobiły się większe.-Przecież ty...
-Nie żyje?-powiedział loczek lekko przy tym się uśmiechając.
-To ty go widzisz?!-spytałam zdziwiona.
-Tak...ale ledwo go widzę. Tak samo jak Jake'a.
-O nie! Ty ich nie możesz widzieć! Nie, nie, nie!-spanikowana chodziłam w tą i z powrotem po holu. W końcu oklapłam na drewnianej podłodze i schowałam twarz w swoich małych dłoniach.
-Ash..-poczułam czyjąś rękę na ramieniu.
-Odejdź!-powiedziałam zakrywając jeszcze bardziej twarz. Nie chciałam, by ktokolwiek widział, że płacze.
-Proszę cię porozmawiajmy...-podniosłam głowę i ujrzałam nad sobą Lou.
-Nie...Louis. Ja muszę być teraz sama-wymamrotałam. Kolejne słone łzy spływał po moich policzkach.
-Ale Ashle...
-Powiedziałam nie!-krzyknęłam, po tych słowach Louis odskoczył ode mnie jak oparzony po czym opadł na podłogę.
-Co ja narobiłam..-wyszeptała, po czym szybko wybiegłam z mieszkania.

***

Biegłam przez ulicę Londynu cała zapłakana. Nie potrafiłam się zatrzymać. Biegła, biegłam i biegłam, aż w końcu potknęłam się o korzeń i upadłam prosto na twarz.Leniwie podniosłam się z ziemi i oklapłam na pobliskiej ławce. Jestem do bani. Przełknęłam głośno ślinę i zamknęłam oczy. Gdy znów je otworzyłam nie byłam już sama....Po parku chodziło pełno osób. Ale jak to możliwe?! Przecież przed chwilą nikogo nie było... Potrząsnęłam głową i znów zamknęłam oczy, po czym otworzyłam.Nie ma nikogo...Co to do cholery ma znaczyć?!

-Masz po prostu wielki dar ..-spojrzałam w bok i ujrzałam swoją przyjaciółkę.

-Sue?......

*****************

A więc oto jest druga część opowiadania! Przepraszam was, że rozdział jest taki krótki...

Dziękuję wam za te wszystkie komentarze!<3 Kocham was jejciu! :* 

Gdy zobaczyłam ile jest komentarzy pod ostatnim rozdziałem to myślałam, że mi oczy wyjdą wooow! Nie sądziłam, że jest was aż tyle!:** Jeszcze raz bardzo wam dziękuje!<3 Mam nadzieję, że pod tym rozdziałem również będzie tyle miłych komentarzy :)
Na moim drugim blogu już jest nowy rozdział :) Zapraszam do przeczytania i skomentowania ^^ KLIK:3
Zmieniłam wygląd bloga:D Podoba wam się? :))

Przepraszam za błędy..

~Carrots(@Carrots_6969)

JEŚLI CZYTASZ PROSZĘ DAJ KOMENTARZ TO BARDZO MOTYWUJE! :)